Με αυτά τα παρακάτω ανατρίχιασα. Μετά από λίγο συνήλθα και ηρέμησα. Πλέον μόνο κρυώνω. Ακούστε τι ισχυρίζονται κάποιοι φιλόλογοι...
Η διαδοχή των γραμμάτων
στην πλήρη εκφώνηση τους (άλφα, βήτα,
γάμα κ.λ.π.) δεν είναι καθόλου τυχαία,
αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μια
πλήρης γραμματική, συντακτική και
νοηματική συνέχεια, ανώτερης σύλληψης.
Σύμφωνα με αυτήν τη γνωστή μας εκφώνηση,
τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε
και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα:
στίγμα η δίγαμα ) ακούγονται και γράφονται
ως εξής:
άλφα – βήτα – γάμα –
δέλτα – έψιλον – στίγμα – ζήτα – ήτα-
θήτα – ιώτα – κάπα – λάμδα – μι – νι –
ξι – όμικρον - πι – ρο – σίγμα – ταυ –
ύψιλον – φι – χι – ψι – ωμέγα
Αποκωδικοποιώντας την
γνωστή αυτή διάταξη έχουμε τα ακόλουθα:
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ
(Ε)Λ ΤΑ ΕΨΙ ΙΛΩΝ. ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ. ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ,
ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΜ ΔΑ. ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ,
ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ!
Στη συνέχεια, αφού
προσθέσουμε τα ευνοούμενα συνδετικά
και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε:
ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!
ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ.
ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ, Η
ΤΑ,
ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ
ΔΑ
(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ
(ΕΣΤΙ)
ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨ
ΙΛΩΝ,
ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ
(ΕΣΤΙ).
Æ
Ἄλ φά, βῆ τᾶ Γᾶ !
Ἅμα δὲ Ἕλ, τᾶ ἕψ ἰλῶν.
Στῇ ἶγμα (ἵνα) ζῇ τα,
ἦ τα,
Θῆ τα Ἰώτα κατὰ παλλάν
Δᾶ.
(Ἵνα) μὴ νὺξ ἦ, ὅ μικρόν
(ἐστί)
πυρός δὲ ἶγμα ταφῆ ἕψ
ἰλῶν,
φύ(οι) Ψυχή, ὅ μέγα
(ἐστί) !
Αμέσως πιο κάτω
αποκαλύπτουμε την σημασία των λέξεων:
Ἄλ = ο νοητός ήλιος
Φάος = το φως
Βῆ = προστακτική του
ρήματος βαίνω ( = βαδίζω, έρχομαι)
Τα = δοτική άρθρου
δωρικού τύπου τῆ, εις την
Γᾶ = γη ( δωρικός τύπος
)
Ἅμα = ( επιρρ.) συγχρόνως
Ἕλ = ο ορατός ήλιος, ο
ερχόμενος
Ἕψ = ρημ. Εψομαι, εψ-ημενος
- ψημένος
Ἰλῶν = ιλυς (ους.) =
λάσπη, πηλός
Στῆ = προστ. Ρημ. ίστημι
Ἶγμα = καταστάλαγμα,
απόσταγμα
Ζῆ = προστ. Ρημ. ζω
Ἦ = προστ. Ρημ. Ειμί,
είμαι
Θῆ = προστ. Ρημ. θέτω
Ἰώτα = τα ιωγα, τα εγώ
Παλάν = ρημ. Πάλλω (
=δονούμαι, περιστρέφομαι) επιθ. Παλλάς
= παλλούσα, περιστρεφόμενη
Δᾶ = άλλος τύπος της
γα, γης π.ρ.β.λ. δα-μήτηρ) Δημήτηρ >
Δήμητρα = μητέρα γη
Νύξ = (ους.) νύχτα
Ὅ = (αναφ.) το οποίο, που
Φύ(οι) = ευκτική ρημ. Φυω
(φυτρώνω, αναπτύσσομαι)
Απόδοση:
ΑΛ, ΕΣΥ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟ
ΦΩΣ, ΕΛΑ ΣΤΗ ΓΗ!
ΚΙ ΕΣΥ ΕΛ ΡΙΞΕ ΤΙΣ
ΑΚΤΙΝΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΙΛΥ ΠΟΥ ΨΗΝΕΤΑΙ
(ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΕ
ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΝΑΒΡΑΣΜΟΥ).
ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ
(ΜΙΑ ΞΗΡΑ) ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΕΓΩ ΝΑ
ΖΗΣΟΥΝ, ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝ ΠΑΝΩ
ΣΤΗΝ ΠΑΛΛΟΜΕΝΗ ΓΗ.
ΑΣ ΜΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ Η
ΝΥΧΤΑ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟΝ, ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΕΨΕΙ
ΝΑ ΤΑΦΕΙ
(ΝΑ ΣΒΗΣΕΙ, ΝΑ ΧΑΘΕΙ) ΤΟ
ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ
ΑΝΑΒΡΑΖΟΥΣΑ
ΙΛΥ, ΚΑΙ ΑΣ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ
Η ΨΥΧΗ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ, ΤΟ
ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ!
